Έχεις πυτιρίδα, το ξέρεις?

Σήμερα το Fabia συμπλήρωσε αισίως, τα 168.000 χιλιόμετρα και είναι μια ομορφιά, χρώματος ντεγκραντέ από το έντονο λασπουρί, στο χωμάτινο μπλε στην οροφή του (αυτός ο πλανήτης ξεβάφει που έλεγε και η Μαφάλντα)! Ακόμα και από την μάχη με το τρομερό μπουρίνι που χτύπησε αλύπητα τα μέρη μας το μεσημέρι, τσουρομάδησε όλες τις λεύκες του σχολείου (γλύτωσε ο δήμος το κλάδεμα, χιχιχι) και έρανε με κομμάτια δέντρων, λαμαρίνων και ενίοτε, στύλων της ΔΕΗ τους δρόμους μας, το χρώμα του παρέμεινε αλώβητο και ανεξίτηλο! Yeah! (Μου φαίνεται πως τα επόμενα αποτυπώματα του ανιψιού, θα πρέπει να γίνουν με σκαρπέλο και όχι με δαχτυλομπογιές!!)

Αλλά παρόλα τα ελαττώματά του (δεν είναι αυτοκαθαριζόμενο και πυρολιζέ) η καριέρα του στους ελληνικούς δρόμους δεν στιγματίστηκε ποτέ, από το σύνδρομο του Κοντορεβυθούλη.
Θα έχετε ασφαλώς προσέξει, πως τα περισσότερα αυτοκίνητα στην Ελλάδα, είναι ειδικά μοντέλα. Κατ' αρχάς, στερούνται φλας. Είναι μια περιττή λειτουργία, που δεν έχει κανένα νόημα, γιατί, όλοι οι οδηγοί είναι τηλεπαθητικοί και μυρίζουν συχνά τα νύχια τους και κατά συνέπεια, δεν υπάρχει λόγος να τους ειδοποιεί κάποιος αν πρόκειται να στρίψει δεξιά, αριστερά ή να κάνει αναστροφή σε οποιονδήποτε δρόμο και στιγμή, βρε αδερφέ!
Επίσης, αυτοκίνητα και οδηγοί είναι κλώνοι του Superman και του Daredevil και για αυτό τα φώτα πορείας κατά το σούρουπο είναι απλά για φλώρους (και φλώρες?), αντισταθμίζεται δε η λειτουργία τους απο τα μπλε φωτάκια στα πιτσιλιστίρια, που όλοι ξέρουμε πως είναι και πολύ μουράτο σχήμα.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό τους feature είναι ότι μαδάνε, κυρίως από το εσωτερικό τους προς μεγάλη ταραχή των εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου όπως είναι τα τζιτζίκια και τα φίδια τα οποία οργανώνουν καταλήψεις διεκδικώντας χώρο για τα πουκάμισά τους. Μια οποιαδήποτε διαδρομή σε επαρχιακό (κυρίως) δρόμο θα σας πείσει για του λόγου το αληθές, καθώς παν προπορευόμενο όχημα (εξαιρούνται οχήματα με ξένες πινακίδες) μας κάνει μια επί τόπου επίδειξη του "τι ψωνίσαμε από το σούπερ μάρκετ και το περίπτερο". Κουτάκια αναψυκτικών, χαρτιά από τυροπιτοσαντουιτσπιτογυροσουβλάκια (μάλιστα, κύριε βενζινοπώλα μου, ο λεκές στο παπρίτζ είναι από κέτσαπ, ναι, ναι, πάρτε λίγο και την πατατούλα, εκεί δίπλα στον υαλοκαθαριστήρα παρακαλώ) και το μακράν αγαπημένο μου, styrofoam ποτηράκι με φραπέ!!!!! Μισοτελειωμένο!!! Με τα παγάκια (και τον αφρό, βεβαίως βεβαίως) να δημιουργούν fractals όπου σκάσουν!
Και καλά, δεν θυμάσαι κύριε τάδε μου το δρόμο για να γυρίσεις σπίτι σου και έχεις ως role model τον Κοντορεβυθούλη? Πάρε ένα GPS, βρε καλέ μου....
Για αυτό αναρωτιέμαι: το Ultrex βγαίνει και για αυτοκίνητα?

Freak me to the end of sad...

I see stupid people....

Να κλάψω ή να γελάσω? Όλη η δραματική εικόνα εδώ. Όσο για τον αντίκτυπο της ιστορίας, μια βόλτα στα ελληνικά blogs θα σας πείσει. Ευτυχώς, είμαστε ακόμα ζωντανοί!

May the Force be with you, young Blogwalker...

Stillness

Όταν ο χρόνος κόβει τις σχέσεις του με τον κόσμο γύρω και κλείνεται στο μωβ μιας μικρής ελιάς που παίζει με τις ακτίνες του ήλιου. Το θρόισμα του αέρα μέσα από τα φύλλα, timeless, μια εικόνα που κυνηγάς να πιάσεις, a fleeting image, a shadow of a form.

Όλα σαν να σταματούν. Οι σκέψεις σου μόνο τρέχουν, με τον καυτό ήλιο να προσπαθεί να σε πιάσει μέσα από το πυκνό φύλλωμα κι εσύ να ψάχνεις μέσα στα χρώματα και τα παιχνίδια του φωτός! Κρύβονται χωρίς προσπάθεια ανάμεσα στα φύλλα, κι εσύ ψάχνεις, διαλέγεις, σκέφτεσαι τις ζεστές κόκκινες σάλτσες, την πικάντικη πάστα πάνω στο ζεστό ψωμί, τις μικρές πιτσίλες χρώματος μέσα στην σαλάτα και τα γέλια των φίλων στα ατέλειωτα τραπέζια που μετράς με κάθε μια που πέφτει στο καλάθι. Αυτή θα συνοδεύει τα τσίπουρα, μια άλλη μαζί με την ψητή φέτα θα τσιτσιρίζεται στα κάρβουνα, τις βλέπεις με χοντρό αλάτι να ζαρώνουν σιγά σιγά και σκέφτεσαι πως είναι απλώς, μια αρχή.
Δεν βιάζεσαι... Ξέρεις πως έχεις πολύ καιρό ακόμα μπροστά σου. Summer still sort of lingers, και αυτές, με το ρολόι τους σε άλλη εποχή, κάναν την πρώτη τους εμφάνιση. Πρώτες αυτές, έτοιμες για τους χορούς που θα είναι κομπάρσοι, έχοντας μέσα τους σταγόνες ήλιου και λαμπυρίσματα δροσοσταλίδων, κελαρίσματα πουλιών και γέλια παιδιών.
Τεντώνεσαι στα δάχτυλα των ποδιών που ακόμα φορούν σαγιονάρες, μέσα στα βρεγμένα χόρτα, φθινόπωρο λέει το ημερολόγιο στον τοίχο, αλλά ο κορμός του δέντρου είναι ζεστός, και τα κλαδιά σου γαργαλούν την πλάτη. Κοιτάς ψηλά και μετά κάτω, πάλι ψηλά και τα μάτια σου γεμίζουν από νούμερα χρωμάτων. Το ίδιο φύλλο, ο ίδιος καρπός, διαφορετικές εικόνες. Λίγο να γύρεις το κεφάλι, αλλάζει η σειρά των χρωμάτων.
Και ξέρεις πως αυτή η στιγμή, έζησε στο παρελθόν σου και θα σε ξανασυντροφεύσει στο μέλλον.

Quoth the Raven,

Nevermore...

Για "τη λάμψη μέσα στο μάτι" τη "λάμψη του παιδιού που βλέπει (ακόμα) τον κόσμο αλλιώς" που πολύ σωστά λέει ο mpampakis στο πολύ καλό του post, που με έβαλε να δοκιμάζω τους νιοστούς συνδυασμούς γραφής του ονόματος του Τζόναθαν Κόου μέχρι να βρω τον σωστό στο google (τα ξενόγλωσσα τα διαβάζουμε στο πρωτότυπο, Μπαμπάκη, με βάζεις σε έξοδα και έχει πέσει ο προϋπολογισμός έξω με την απεργία!!!! Ελπίζω να έχει το Public τα βιβλία του στα αγγλικά, αλλιώς υπομονή!)
;-D

Crab is in the air!!

Τι θα γίνει, θα το δω ποτέ αυτό το Heroes? Αμάν αυτά τα καβούρια!!! ;-D

- Μην κουνιέσαι, Ευλαμπία, βγαίνουμε φωτογραφία!

- Εσένα με την μηχανή, κάπου σε ξέρω...

- Με τηράς που σε τηρώ?

- Συγνώμην, μανδάμ, πάτε λίγο παραπέρα με τον φακό σας? Ούτε να πολλαπλασιαστεί μπορεί κανείς με τόση κίνηση!

1+1= 2?

Ώπα, κάτι φαίνεται εκεί στο βάθος!!!

In some parts of the world, this is surely an obscene gesture!!

Mouth?

Tenderhooks!

Upside down, boy, you turn me!

Dance me, to the end of looooove!!!

And the show goes on and on and on (κλείσαμε ώρα και μετράμε ακόμα...)

Ώρα Ελλάδος 14:06...

Ώρα Ελλάδος 17:40...
- Τι θα γίνει ρε Θανάση, εδώ θα μείνουμε όλη μέρα (@#$^$%^##@)?
- Υπομονή, Ευλαμπία, υπομονή!! Άλλες 5 εφημερίδες και 3 βιβλία, και τελειώνουμε...

- Θα γυρίσεις επιτέλους σελίδα?
-Αφού σου είπα βρε Ευλαμπία, το πάω αργά το κάρο... κάνε την δαγκάνα σου δώθε γιατί δεν βλέπω και τα γράμματα...

Forever odd

Ο πονοκέφαλος από το συνάχι που ταξίδεψα από Καβάλα, Δράμα, Θεσσαλονίκη, Βόλο για να καταλήξει στον εξωτικό νότο, μου θύμησε απαιτητικός σήμερα το πρωί, την χτεσινοβραδυνή του θεραπεία, και απαίτησε μια επανάληψη!!! Έτσι λοιπόν, θωρακισμένη με τον πρωινό καφέ με μέλι (θεραπεία για τον πονόλαιμο και την νύστα) δηλώνω: το Heroes, (gratis της επίσκεψης στη Δράμα, χεχε) είναι από τις πιο φανταστικές σειρές που έχω δει. Καταπληκτική σκηνοθεσία, πολύ καλές ερμηνείες, πολύ δεμένη υπόθεση και σενάριο. Αν και χτες είδα μόνο το πρώτο επεισόδιο και συνεχίζω ακάθεκτη σήμερα (συνάχι= no διάβασμα στην θάλασσα) την συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!

Και ενώ είχα αποφασίσει να ασχοληθώ μόνο με άρτον (χτες καγιανά με παστό και σήμερα λουκάνικα κρασάτα για να αποθηκεύσουμε σε βάζα για τον χειμώνα) και θεάματα αυτό το 24ωρο, δεν λογάριασα τον αστάθμητο παράγοντα! Πολλές φορές, αντί να πηγαίνουμε μπροστά ή πίσω, ξεχνάμε πως υπάρχει και το πλάι! Αλλά θα μου πείτε, τι είναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του!!! ;-D
(Κίνηση πρώτη: εκτίμηση της κατάστασης... κίνηση δεύτερη: Attaaaack! O τίτλος του post δανεισμένος από το βιβλίο του Dean Koontz που διάβασα πριν λίγες μέρες.)

Πού έχει parking, οέο?

Ζήτω οι πάστες πρεπαρέ (καλά, μιλάμε για κόλλημα...) και μάλιστα, της Κυψέλης (για το πρωί), που είναι πιο fluffy από του Φέσσα (για το απόγευμα)! Και ναι, η λιαστή ντομάτα ταιριάζει πολύ με την ρόκα! ;-D

Καληνύχτα μαμά, καληνύχτα μπαμπά!

Πάνω που κοίταζα τα email μου το πρωί, ακούω από το μέσα δωμάτιο γαμπρό και αδερφή (είμαστε οικογένεια Waltons αυτές τις μέρες) να άδουν στη διαπασών συνοδία με το ραδιόφωνο. Και εκεί που αναρωτιόμουν τι να κουβαλήσω από την κουζίνα για να τους ράννω, τα γαρίφαλλα ή τις ντομάτες, ακούγεται ατάκα ανιψιού:
Αδερφή (μαμά ανιψιού): ποιός τραγουδάει καλύτερα αγάπη μου, η μαμά ή ο μπαμπάς?
Ανιψιός: Ο κύ'ιοθ θτο 'αδιόφωνο!!
;-D To παιδί έχει γούστο λέμε!

Bookworm de luxe!!!!!

Και για μια ακόμα φορά, η επίσκεψη-οφθαλμόλουτρο στο Mediterranean Cosmos κατέληξε, παρόλες τις αναρίθμητες υποσχέσεις στον εαυτό μου (και στον μεγέθους μικρής ακρίδας, λογαριασμό μου στην τράπεζα) στο Public!! Αυτή τη φορά, η συλλογή εμπλουτίστηκε _μόνο_ με ένα (και το τονίζω, ένα) βιβλίο (απεργία, remember?), το Thud του Terry Pratchett, που το κυνηγάω από το Πάσχα. Αλλά, πάλι καλά, αφού γλυτώσαμε κάπου 254 φορές το τρακάρισμα στην απίστευτη κοσμοσυρροή του Σαββατιάτικου απογεύματος, (που πας, κυρά μου, Σάββατο απόγευμα στα Cosmos με ένα μωρό -η ανιψιά βλέπετε, φοβερό αξεσουάρ, κομποζάραμε καταπληκτικά- στην αγκαλιά, που γίνεται της Ποππαίας και θες να μην σε βρίζουν κιόλας?) κέρδος είναι! Αλλά, χαλάλι!!!!! Μετά τις εξωτικές ερημιές του σχολείου, ακόμα και τους 786 αγχωμένους οδηγούς που πρέπει _οπωσδήποτε_ να παρκάρουν ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Cosmos μπορώ να ανεχτώ με χαμόγελο!!! Ζήτω η Θεσσαλονίκη, και από την Δευτέρα, ζήτω η Καβάλα (βαφτιστήρι, σου έρχομαιιιι!!!!! Κουμπάρε, 2 πάστες πρεπαρέ, έτσι για να ξεχάσω τα χιλιόμετρα που γράφει το Fabia.)

Το δίλημμα πάντως (ΙΚΕΑ ή Cosmos) το απάντησε ο ανιψιός: "Εμένα, θεία, μου α΄έθει το ΙΚΕΑ γιατί έχει και κ'εβάτι να κοιμηθείθ. Αλλά να με πά'ειθ και μένα θτην καφετέ'ια, εκεί που έχει πολλά μαγαδιά, θα πά'ω πο'τοκαλάδα κθινή και εκείνο το π'άμα που μου α'έθει αλλά δεν κθέ'ω τι είναι (κρουασάν)". Με λίγα λόγια: όταν αντιμετωπίζετε ένα δίλημμα, επιλέξτε και τις δύο λύσεις, αν γίνεται μαζί και μια τρίτη, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνουμε χρόνο με ανούσιες επιλογές! π.χ. Εκμέκ από τον Χατζή ή καζάν ντιμπί? Και τα δύο λέμε!!!
;-D

The puzzle of light

Όταν οι λέξεις ξεπηδούν και γίνονται ένα με τον ορίζοντα. Όταν όπου και να εστιάσεις σταθεροποιείται η εντροπία του συστήματος. Όταν το φως και η σκιά παίζουν παιχνίδια στον ορίζοντα. Όταν ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται κατά το δοκούν.

Stormalicious, oh!

Μια καταιγίδα που απειλεί από το μεσημέρι να ξεσπάσει (άσε που γύρισα τρέχοντας από την θάλασσα, αφήνοντας το διάβασμα στη μέση, με κάτι αστραπόβροντα να σκάνε στον ορίζοντα, μάλιστα πρέπει να ήταν ένα ωραίο δείγμα dry storm γιατί έσκασε και ένας κεραυνός μέσα στην ηλιοφάνεια, και όλο το σκηνικό προς χάριν της μπουγάδας -πολυ κατινέ αυτό...) και όλο μας ξεφεύγει! Μάλλον όμως η καταιγίδα περίμενε να κάνει πιο εντυπωσιακή είσοδο! Storm by night, λοιπόν!
;-D

Ω, τι κόσμος μπαμπά!

Ας εξαιρέσουμε το γεγονός πως πάνω που είπαμε, επιτέλους ένας καλος δρόμος για να πηγαίνουμε Θεσσαλονίκη-Καβάλα να κρεπαλιάζουμε με τους συμμαθητές και να παίζουμε με κουμπάρους και βαφτιστήρι τον βλέπω τώρα στην τηλεόραση λιάρδα από την κακοκαιρία... (ναυαγήσανε πάραυτα τα σχέδια του επόμενου ΠΣΚΔ, Κώστα, δεν θα πάρω γυαλιά από το μαγαζί σου...)

Ας μην συζητήσουμε την πλήρη καταστροφή που υπέστησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πλημμυρίσαν τα χωριά τους και τα σπίτια τους γίναν βάρκες, μακάρι να μαυρίσουνε στις εκλογές αυτούς που είναι υπαίτιοι και να μηνύσουνε όλους τους υπεύθυνους αλλά φοβούμαι πως δεν θα βρουν το δίκιο τους.

Αλλά όταν ακούω στις ειδήσεις "μα δεν καθαρίσαν τα ρέματα επί 5 χρόνια" με πιάνει ένα κάτι. Ναι, βέβαια, και να καθαρίζανε τα ρέματα τακτικά και σωστά, συμφωνώ και επαυξάνω. Όμως.... όταν όλοι έχουν κάνει τα ρέματα και τα ποταμάκια και τις χαράδρες χωματερές για τα μπάζα και τα σκουπίδια τους, τι νόημα έχει αυτό? Όταν ο Α, Β, Γ συνηθισμένος καθημερινός άνθρωπος θεωρεί το πλέον φυσικό, ό,τι έχει (ηλεκτρικές συσκευές, νάυλον, σίδερα, μπάζα) να το πετάει στο κοντινότερο ρέμα, ε, τότε δεν θα έρθει η στιγμή που αυτό θα γεμίσει με μια καταρρακτώδη βροχή όπως είναι οι τελευταίες?

Τι κι αν μαλλιάζει η γλώσσα μας στο σχολείο για την σωστή διαχείριση των απορριμμάτων? Μετά από λίγο, συνειδητοποιούμε πως τα παιδιά διακατέχονται από το σύνδρομο του Κοντορεβυθούλη μόνο που τα βοτσαλάκια αντικατασταθήκαν από τα σκουπιδάκια! Και πάλι καλά, εμείς είμαστε και πρότυπος δήμος ανακύκλωσης με προγράμματα στο δημοτικό, με προγράμματα στο γυμνάσιο και τα παιδιά μας είναι πολύ καλά ενημερωμένα και εκπαιδευμένα όσον αφορά την σχολική πράξη. Αλλά αυτό το "πετάω το σκουπίδι από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου στο δρόμο" του Έλληνα, δεν σβύνει έτσι εύκολα! Στο ποτάμι δίπλα από το σχολείο μας, φωτογραφίσαμε κατά τα παρελθόντα έτη το σκουπιδαριό του αιώνα, και αν δεν ήταν προσπάθειες δήμου και εθελοντικών ομάδων στη μέση ακόμα έτσι θα ήταν. Και ό,τι χτίζουμε στο σχολείο, καταστρέφεται μόλις τα παιδιά πάνε σπίτι τους και δούνε τον πατέρα τους να πετάει το τσιγκάκι από το αμάξι δίπλα στον δρόμο.

Εγώ πάντως, ένα όνειρο έχω για τους μαθητές μου: δεν με νοιάζει αν θα μάθουν σωστά ελληνικά, καλά αγγλικά, ιστορία, μαθηματικά ή ό,τι άλλο κάνουν κάθε μέρα στο σχολείο. Αυτά, όταν σου τα απαιτήσει η ζωή, βρίσκεις πάντα τρόπο και τα καλύπτεις. Αν κατορθώσουν όμως και δεν πετάξουν ποτέ σκουπίδι κάτω, φοράνε ζώνη ασφαλείας κάθε φορά που μπαίνουν σε αυτοκίνητο και μάθουν να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους και μάλιστα μπορέσουν και δημιουργήσουν προϋποθέσεις για σωστή διατήρηση του φυσικού και ανθρωπογενούς τους περιβάλλοντος, θα είμαι ευτυχισμένη.

Πάντως, έχω να παρατηρήσω και κάτι άλλο... Αυτόν τον Πύργο Ηλείας, μήπως γίνεται να τον αναφέρουν οι ειδήσεις κάποτε και για κάτι καλό?? (Δεν θα μπορούμε να πάμε για brownies στο Κατάκολο-καλά, γέλασα με την ορθογραφία στις ειδήσεις, μουαχαχα...- έχει αυξημένο βαθμό πτώσης στη θάλασσα η περιοχή...)

Ουφ... δεν ξαναβλέπω άλλες ειδήσεις για σήμερα... Καλύτερα η (χιλιοειδωμένη και πάντα απολαυστική) Πολίτικη Κουζίνα!
;-D

Ρόδια

Η πρώτη πραγματικά φθινοπωρινή μέρα σήμερα για μένα (μιας και εδώ στους τροπικούς το καλοκαίρι δεν θέλει να μας αποχωριστεί) και η καταιγίδα έξω λυσσομανάει! Και τι μπορεί να κάνει κανείς όταν σκάνε οι κεραυνοί και η ΔΕΗ πηγαίνει μια βόλτα να δει τα πεθερικά της? Να καθαρίζει ρόδια για σιρόπι!!!!!! ;-D

Banzai!!!!!

Που θα μου πας !#^%&*)*~)$^& Joomla, θα τα μάθω τα μυστικά σου!! (Το κουτσομπολιό πάει σύννεφο! Πσσστ, guys and guysettes -!!-, πείτε τα και σε μας καλέ!!!!).

And as for my dead desktop, every few days, I eliminate an occassional possible failure factor. It's obviously not the hard disk, though the new box will come in handy when I want to drag it along with the laptop, so it's either the motherboard (6 years of really hard use plus moving house about 4 times,) or the memory modules. Oh, well! The time will come for actually fixing it, but certainly not when it's practically summer outside still!! And even if the weather worsens, my new wetsuit is on its way!!! Thanks Cat!!! The beach is waiting!!!

And an afterthought: Την τύχη να απολαύσω κι εγώ το Κουρσάλ του Νίκου Θεοδοσίου, την μοιράστηκαν και αυτοί που δώσαν ακόμα ένα βραβείο στο καταπληκτικό αυτό ντοκυμαντέρ που ζωντανεύει τις ανάσες του παρελθόντος στις μέρες μας. (Θεσσαλονίκη, Ρόδος, Πάτρα and the list will surely go on!).
And what's more, my friend Adonis Migkos, got another share of glory (beyond the short film featuring him), in the 1st National PhotographyContest with Personae by Kiki Petratou!!! Adoni, sweet lazy life 4ever! ;-D

Banzaiiiiiiii!!!!!!