Ω, τι κόσμος μπαμπά!

Ας εξαιρέσουμε το γεγονός πως πάνω που είπαμε, επιτέλους ένας καλος δρόμος για να πηγαίνουμε Θεσσαλονίκη-Καβάλα να κρεπαλιάζουμε με τους συμμαθητές και να παίζουμε με κουμπάρους και βαφτιστήρι τον βλέπω τώρα στην τηλεόραση λιάρδα από την κακοκαιρία... (ναυαγήσανε πάραυτα τα σχέδια του επόμενου ΠΣΚΔ, Κώστα, δεν θα πάρω γυαλιά από το μαγαζί σου...)

Ας μην συζητήσουμε την πλήρη καταστροφή που υπέστησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πλημμυρίσαν τα χωριά τους και τα σπίτια τους γίναν βάρκες, μακάρι να μαυρίσουνε στις εκλογές αυτούς που είναι υπαίτιοι και να μηνύσουνε όλους τους υπεύθυνους αλλά φοβούμαι πως δεν θα βρουν το δίκιο τους.

Αλλά όταν ακούω στις ειδήσεις "μα δεν καθαρίσαν τα ρέματα επί 5 χρόνια" με πιάνει ένα κάτι. Ναι, βέβαια, και να καθαρίζανε τα ρέματα τακτικά και σωστά, συμφωνώ και επαυξάνω. Όμως.... όταν όλοι έχουν κάνει τα ρέματα και τα ποταμάκια και τις χαράδρες χωματερές για τα μπάζα και τα σκουπίδια τους, τι νόημα έχει αυτό? Όταν ο Α, Β, Γ συνηθισμένος καθημερινός άνθρωπος θεωρεί το πλέον φυσικό, ό,τι έχει (ηλεκτρικές συσκευές, νάυλον, σίδερα, μπάζα) να το πετάει στο κοντινότερο ρέμα, ε, τότε δεν θα έρθει η στιγμή που αυτό θα γεμίσει με μια καταρρακτώδη βροχή όπως είναι οι τελευταίες?

Τι κι αν μαλλιάζει η γλώσσα μας στο σχολείο για την σωστή διαχείριση των απορριμμάτων? Μετά από λίγο, συνειδητοποιούμε πως τα παιδιά διακατέχονται από το σύνδρομο του Κοντορεβυθούλη μόνο που τα βοτσαλάκια αντικατασταθήκαν από τα σκουπιδάκια! Και πάλι καλά, εμείς είμαστε και πρότυπος δήμος ανακύκλωσης με προγράμματα στο δημοτικό, με προγράμματα στο γυμνάσιο και τα παιδιά μας είναι πολύ καλά ενημερωμένα και εκπαιδευμένα όσον αφορά την σχολική πράξη. Αλλά αυτό το "πετάω το σκουπίδι από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου στο δρόμο" του Έλληνα, δεν σβύνει έτσι εύκολα! Στο ποτάμι δίπλα από το σχολείο μας, φωτογραφίσαμε κατά τα παρελθόντα έτη το σκουπιδαριό του αιώνα, και αν δεν ήταν προσπάθειες δήμου και εθελοντικών ομάδων στη μέση ακόμα έτσι θα ήταν. Και ό,τι χτίζουμε στο σχολείο, καταστρέφεται μόλις τα παιδιά πάνε σπίτι τους και δούνε τον πατέρα τους να πετάει το τσιγκάκι από το αμάξι δίπλα στον δρόμο.

Εγώ πάντως, ένα όνειρο έχω για τους μαθητές μου: δεν με νοιάζει αν θα μάθουν σωστά ελληνικά, καλά αγγλικά, ιστορία, μαθηματικά ή ό,τι άλλο κάνουν κάθε μέρα στο σχολείο. Αυτά, όταν σου τα απαιτήσει η ζωή, βρίσκεις πάντα τρόπο και τα καλύπτεις. Αν κατορθώσουν όμως και δεν πετάξουν ποτέ σκουπίδι κάτω, φοράνε ζώνη ασφαλείας κάθε φορά που μπαίνουν σε αυτοκίνητο και μάθουν να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους και μάλιστα μπορέσουν και δημιουργήσουν προϋποθέσεις για σωστή διατήρηση του φυσικού και ανθρωπογενούς τους περιβάλλοντος, θα είμαι ευτυχισμένη.

Πάντως, έχω να παρατηρήσω και κάτι άλλο... Αυτόν τον Πύργο Ηλείας, μήπως γίνεται να τον αναφέρουν οι ειδήσεις κάποτε και για κάτι καλό?? (Δεν θα μπορούμε να πάμε για brownies στο Κατάκολο-καλά, γέλασα με την ορθογραφία στις ειδήσεις, μουαχαχα...- έχει αυξημένο βαθμό πτώσης στη θάλασσα η περιοχή...)

Ουφ... δεν ξαναβλέπω άλλες ειδήσεις για σήμερα... Καλύτερα η (χιλιοειδωμένη και πάντα απολαυστική) Πολίτικη Κουζίνα!
;-D