Έχε το νου σου στο παιδί

 Για 13η χρονιά, η ρόδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, συνέχισε να γυρίζει, βγάζοντάς το από την παιδική ηλικία στην εφηβεία του, και με το Camera Zizanio, να χοροπηδάει γύρω του, γεμίζοντας με εικόνες και όνειρα παιδιών τις οθόνες μας...

 Παιδιά, που τολμούν... που κάνουν το άλμα ψηλά, πάνω από τα προβλήματα, την γκρίνια, την μιζέρια των γύρω τους... Που την βγάζουν στην οθόνη μας και μας λένε "αυτός είναι ο κόσμος σας, και δεν θέλουμε να γίνει και ο δικός μας... Αξίζουμε κάτι καλύτερο και το διεκδικούμε... Κοίτα!"

 Παιδιά αμάθητα, που διψούν να μάθουν... Παιδιά, που κουβαλάνε μέσα τους την απαξίωση απέναντι στον πολιτισμό, των γονιών και της κοινωνίας τους.. που περάσανε τις πρώτες δύο μέρες μουρμουρίζοντας και χασκογελώντας στις προβολές, για να φτάσουν την τρίτη να μαλώνουν τους άλλους ώστε να μην ενοχλούνε, και να ρίξουν το πρώτο τους δάκρυ, στον πόνο του άλλου, να εκφράσουν την πρώτη τους σοβαρή άποψη, να εκτιμήσουνε, να απολαύσουνε, να μάθουνε να καταλαβαίνουν... Παιδιά που κλείσαν το κινητό τους και βγάλαν τα ακουστικά από τα αυτιά τους...  Που στάθηκαν κατάματα απέναντι στην οθόνη, για να βρουν τον εαυτό τους πάνω της... Παιδιά, που για πρώτη φορά, μάθανε να βλέπουνε πραγματικά γύρω τους, με τα δικά τους μάτια.... Παιδιά, που η φωνή τους έγινε σιωπή για να ακούσουν την φωνή του διπλανού τους, και να φτιάξουν πια, τα δικά τους λόγια...

 Παιδιά που είδαν ότι οι προβολείς και τα φώτα, δεν είναι μόνο τα reality shows... Που για πρώτη κάποια, και για πολλοστή κάποια άλλα, είδαν ότι πολιτισμός και δημιουργία δεν είναι απλές λέξεις στο λεξικό, και τσιτάτα στις ειδήσεις...

 Παιδιά, που στο μαύρο θέατρο της ζωής, είδαν ότι το τέρας, μπορείς να το βρεις και να το νικήσεις... Τον μπαμπούλα, μπορείς να τον κάνεις ανίσχυρο στα όνειρά σου...

 Παιδιά, που την ώρα που αντιστέκονται οι μεγάλοι γύρω τους, κάνουν τα λόγια και τις εικόνες τους πέτρες απέναντι στα ψαλίδια των άλλων και το χαρτί τους διακήρυξη... Που μαθαίνουν τις πρώτες λέξεις απέναντι στο άβουλο χαρμάνι των σιωπηλών ανθρώπων γύρω τους... Που κάνουν την αγανάκτηση, δημιουργία...

 

Που στη μιζέρια και την έλλειψη παιδείας των άλλων, κατορθώνουν να σταθούν με κριτική στάση και σκέψη... Παιδιά, που ελπίζουμε να κάνουν ένα βήμα από την γκρίνια, την αμάθεια, την τάση των γύρω τους να τραβούν πίσω αυτό που βλέπουν ότι πάει μπροστά, από την ζήλεια και την ανικανότητά τους, και ό,τι δεν τους αρέσει να το φτιάχνουν με τον δικό τους τρόπο... Παιδιά, που στη στάση και την απραξία, κάνουν ένα βήμα. Παιδιά, που στο χέρι τους κρατούν ένα μολύβι, μια κάμερα.  Παιδιά, που στο παράθυρο στον κόσμο, τραβάνε πίσω την κουρτίνα, και το ανοίγουνε....

Παιδιά που ανακαλύπτουν τους συνομηλίκους τους από άλλες χώρες, που φτιάχνουν δεσμούς και φιλίες δημιουργώντας, πέρα από τον στενό τους μικρόκοσμο.....

 Παιδιά που ψάχνουν να βρουν εικόνες γύρω τους...

Παιδιά που χρωματίζουν τις λέξεις των άλλων... Που βρίσκουνε νόημα στα ονόματα των χωρών στο χάρτη....

 Γραμμές που σβύνουν τις αποστάσεις...

 Γεύσεις που ταξιδεύουν....

 Ήχοι και εικόνες...

 Ήχοι, που σβύνουν τις αποστάσεις, τις γλώσσες, κουλτούρες που συναντιούνται πάνω σ'ένα τραπέζι που δονείται...

 Κάμερες που αποτυπώνουν την χαρά της συνάντησης...

 ...όπου το δούναι και λαβείν,....

 ... γίνεται ένας χορός, γίνεται χέρια στον αέρα, γίνεται πάθος και μπριο, γίνεται ο ρυθμός που τους συνεπαίρνει όλους.. Μικρούς, μεγάλους...

 Μικρά και μεγάλα όνειρα, που γεμίζουνε τα μάτια μας...

 Μικροί κριτές, που έρχονται σε επαφή, με έναν διαφορετικό κινηματογραφικό κόσμο... Που αναλαμβάνουν την ευθύνη για το τί τους αρέσει και τί όχι... Παιδιά, που διαμορφώνουν μια δική τους άποψη, πέρα από το melting pot ενός υπέρμετρα καταναλωτικού κόσμου, όπου η ποιότητα εξαφανίζεται χάρην του κέρδους και του υπερθεάματος... Παιδιά, που μιλάνε για ποιότητα σεναρίου, σκηνογραφίας...

 Παιδιά, που ενώνουν τις φωνές τους σε πολυφωνικά σχήματα...

Παιδιά, που αφήνουν το χέρι τους να ακουμπήσει αυτό του άλλου... Παιδιά, που μεταδίδουν την κίνηση...

Παιδιά, που βλέπουν το πάνω και το μπροστά αντί για την μιζέρια του τίποτα....

Παιδιά, που κάνουν το βήμα, και το άλμα...

Παιδιά, που γράφουν ακόμα και στον αέρα, τα δικά τους βήματα....

Παιδιά, που στροβιλίζουνται.. Που γίνονται η ρόδα που γυριζει...

Παιδιά, που δημιουργούν, πολλάκις σε πείσμα των μεγάλων... Που σηκώνονται από τον καναπέ τους και αρθρώνουν τον δικό τους λόγο....

Παιδιά, που φτιάχνουν τις δικές τους ερωτήσεις και αναζητούν την δική τους απάντηση στον κόσμο που τους επιβάλουν οι μεγάλοι... Παιδιά, που δημιουργούν...

Που φτιάχνουν τα δικά τους σφυριά και δαμάζουνε την φλόγα στο ατσάλι.... Για αυτό,...

"Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα"

Για μια βδομάδα που έδωσε το αμόνι στα παιδιά και τους νέους που φτιάξαν το δικό τους σφυρί, που λιώσανε το δικό τους ατσάλι... για να φτιάξουν και άλλα σφυριά, να δαμάσουνε κι άλλο ατσάλι... Για μια βδομάδα που έδωσε χώρο στις λέξεις της Αγγελικής,  του Κώστα, και ένα σωρό άλλων, να φτάσουνε στα αυτιά των μικρών, για να φτιάξουν τις δικές τους προτάσεις... Για μια βδομάδα, που δίνει την ευκαιρία σε μια μικρή πόλη, να αφήσει λίγο την μικρότητα και την μιζέρια και να βρει χώρο να δημιουργήσει... Για μια βδομάδα, που φέρνει κοντά, άξιους και δημιουργικούς ανθρώπους, από όλον τον κόσμο... Που γεμίζει με ιδέες, λέξεις και εικόνες, τον κόσμο... Για μια βδομάδα, που κάνει τους μεγάλους να δώσουν λόγο στους μικρούς, και τους μικρούς, να διδάξουν τους μεγάλους.... Για μια βδομάδα πολιτισμού, τέχνης, δημιουργίας, που κάνει τις μικρότητες να φαίνονται ακόμα πιο μικρές και τις εξαφανίζει στον δικό τους βάλτο, χτίζοντας γέφυρες πάνω του....

Γυρνώ τη ρόδα μου...

"Γυρνώ τη ρόδα μου να πάω παρακάτω να προχωρήσω
να φύγω λίγο από τον κόσμο τους τον ίσιο
το δήθεν που μοιράζεται σε πράξη και απραξία
που ασχήμαινε λες και έχει πάθει νευρική ανορεξία
Γυρνώ τη ρόδα μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα..."

13o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και 10ο Camera Zizanio... Φωτεινά παράθυρα σε σκοτεινές αίθουσες, που ανοίγουν σε κόσμους άλλους μέσα στον δικό μας... Όνειρα παιδιών, σκέψεις, ήχοι, εικόνες.. Παιδιά που δημιουργούν.... Καθίσματα που σιγά σιγά γεμίζουν..

Οι μικροί (μικρότεροι απλώς) για όλους, και οι ερμηνείες των μεγάλων, για αυτούς...

".... μπας και μάθω
Και αρχίσω τον πλανήτη από την αρχή να πλάθω"

There's six million ways to live life

- Ωπ, βλέπω Absolut, αλλά μυρίζω τσίπουρα... Και λουκούμι? Ωραία, καλό το upgrade από τα σοκολατάκια! Άντε και μεζεκλίκια με την επόμενη!

- Ε, είπαμε για το καλό!

- Ναι, σωστά... βέβαια, για μια στιγμή, νόμισα ότι είναι της παρηγοριάς, λόγω θεματολογίας της ταινίας... Με αυτά που δρομολογούνται.. τι λέω... που _ήδη_ τραβάμε στην εκπαίδευση... Όχι "Entre les murs", αλλά ανάμεσα στις Συμπληγάδες.....

.............

- (Ρε, συ, αυτά τα στην ταινία κάνουν τρομερή βαβούρα... και λέγαμε ότι μόνο τα δικά μας κάνουν τόση φασαρία μέσα στην τάξη...)

-(Άσε, προφανώς είναι global το φαινόμενο... θα τις είδες όμως τις τάξεις, και την βιβλιοθήκη, το τετράδιο επικοινωνίας, και το αγαπημένο μου... την σχολική σύμβουλο... Αυτήν, ΠΟΥ μπορώ να την παραγγείλω???)

-(Ναι, αλλά πάλι, είδες, με αυτήν την φασαρία και τις λεκτικές ανταλλαγές, πώς να κάνεις μάθημα; Τελικά, καλά είμαστε κι εμείς...)

-(Ναι, αλλά υπολόγισε, ότι αυτό είναι ένα σχολείο σε υποβαθμισμένη, προβληματική περιοχή με παιδιά μεταναστών πρώτης γενιάς ή και τα ίδια μετανάστες, και με προβλήματα, εκτός από αυτά της εφηβείας, εθνικά, ταυτότητας, γλώσσας και δεν συμμαζεύεται.... οπότε εκεί, μπορώ να δικαιολογήσω την κατάσταση.. Τα δικά μας?)

-(Α, τα δικά μας, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, είναι απλά, κακομαθημένα....)

-(Και με σοβαρά προβλήματα συννενόησης... αλλά θα μου πεις, μπορείς να συννενοηθείς με τους γονείς τους? Τα παιδιά, είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης...)

-(Τελικά, το τσίπουρο ήταν ό,τι έπρεπε...)