Δεν μιλάω για νοήματα, δεν προσπαθώ να δώσω μηνύματα
H πόλη. Κάπου μέσα σε αυτό το πάπλωμα τσιμέντου, κάποιος ερωτεύεται, κάποιος ακούει το πρώτο κλάμα του παιδιού του, κάποιος την τελευταία πνοή, κάποιος μόλις ανοίγει την τηλεόραση, κάποιος σωπαίνει, κάποιος φωνάζει, κάποιος παρκάρει, κάποιος δεν έχει ελπίδα, κάποιος την βρίσκει, κάποιος μιλάει, κάποιος ακούει, κάποιος παίζει με RPG, κάποιος παίζει RPG, κάποιος βλέπει τον φόνο, κάποιος τον διαπράττει, κάποιος σωπαίνει, κάποιος φωνάζει, κάποιος διαβάζει, κάποιος μαγειρεύει, κάποιος κλαίει, κάποιος γελάει, κάποιος σκέφτεται, κάποιος αδρανεί, κάποιος βγαίνει στον δρόμο, κάποιος κλείνει την κουρτίνα, κάποιος ανοίγει το παράθυρο, κάποιος βλέπει παράθυρα, κάποιος γράφει ένα ποίημα, κάποιος σκοτώνει μια ελπίδα, κάποιος κεντάει την μοναξιά του, κάποιος αγκαλιάζει την παρέα του, κάποιος κοιτάει ένα παιδί που κοιμάται, κάποιος κλείνει τα μάτια, κάποιος στοχεύει μια σφαίρα, κάποιος γίνεται στόχος, κάποιος σωπαίνει, κάποιος φωνάζει, κάποιος βγαίνει στους δρόμους, κάποιος κλείνεται στο καβούκι του, κάποιος προσπαθεί να βγάλει συμπέρασμα, κάποιος προσπαθεί να θολώσει τα νερά, κάποιος κάνει μικροπολιτική, κάποιος σωπαίνει, κάποιος φωνάζει, κάποιος βοηθάει σε στρατόπεδο προσφύγων, κάποιος πλένει ένα Hummer, κάποιος καθαρίζει μια πληγή, κάποιος πετάει πάνω απ΄την πόλη, κάποιος κοιμάται σε ένα παγκάκι, κάποιος φοράει ένα σκουλαρίκι, κάποιος φοράει μια σύριγγα, κάποιος, κάποιος, κάποιος, καποιος.... Κάποιος σωπαίνει, κάποιος φωνάζει.... Και τα βήματά σου στην μια πλευρά ή στην άλλη, είναι στην πραγματικότητα μια αβέβαιη διαδρομή πάνω στην κόψη ενός ξυραφιού....
9 Comments:
This comment has been removed by the author.
1:05 pm
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα του σήμερα.Εμείς όμως βλέπουμε και ελπίζουμε για την άλλη πλευρά της πόλης:τα γέλια των ανθρώπων κάτω απο την Ακρόπολη, το ξεχείλισμα των παιδιών στα σχολεία,την κίνηση στους δρόμους και το μποτιλιάρισμα που δείχνει οτι υπάρχει ζωή,τις πολιτιστικές εκδηλώσεις,εκθέσεις φωτογραφίας,ζωγραφικής,τις συναυλίες που ζωντανεύουν με το άκουσμά τους την πόλη από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών μέχρι την απέραντη θάλασσα...Στο μυαλό μου έρχονται και όμορφες εικόνες που ισορροπούν τις δύο όψεις της πόλης αυτής.
4:57 pm
@Ίριδα
Μα, φυσικά!!! Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας!
;-D
10:53 am
Πολυπληθής αυτή η πόλη…
12:15 pm
@Darthiir the Abban
Είδες? Είδες??? Να με πιστεύεις λοιπόν που σου το λέω!!! (Έχω πάντα δίκιο εγώ, όπως ξέρεις!!!)
;-Ρ
12:30 pm
Πολυ όμορφο κειμενο, σαν κομπολόι με λέξεις χάντρες. Και μου φερε στο νου -αν και δεν είναι επηρεασμένο νομίζω- τις πόλεις του Ιταλο Καλβινο.
Ομορφο πολύ.
3:44 pm
@sikofagos
Μερσί, αν και Καλβίνο έχω να διαβάσω από την τρίτη λυκείου. Νομίζω πιο πολύ ήρθαν στο μυαλό μου τα binary oppositions στην αρχή του The tale of two cities του Dickens, στη killer διαδρομή Αθήνα-Πάτρα...
;-D
3:54 pm
Και γω πάντως ζωή διαλέγω στο τέλος...
6:31 pm
@KitsosMitsos
Εχμ... προφανώς, αλλιώς θα έκανα εξορκισμό στο blog αν είχα επισκέπτες από το υπερπέραν!!
;-D
6:42 pm
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home