What a difference a day made

Και στην οθόνη, η Λόλα έτρεχε....

Στον χώρο του Φεστιβάλ, (που πλέον σιγά σιγά θα γίνει το σπίτι μας μέχρι τις 12 Δεκέμβρη, όχι τίποτε άλλο, να κάνουμε και λίγη παρέα στο Χρήστο ;-Ρ Χρήστο, πόσα λεπτά είπες θα μιλήσει ο Παγουλάτος μεθαύριο? Δεκαπέντε?? ΑΧΑΧΑ, καλά,ναι, θα φέρω χρονόμετρο...) και ο κύκλος που λεπτό το λεπτό μεγάλωνε, έβαλε στη σειρά τις μουσικές εκδηλώσεις, τους συγγραφείς, τις κινητές εκθέσεις, τις αιτήσεις, τις προβολές για τα σχολεία... Και φέτος, Ζιζανιοποιούμαστε... Αναμείνατε στις οθόνες και τα παράθυρά σας για το μεγάλο (φετινό) ντεμπούτο των Ζιζανίων, σε νέο σπίτι, με καινούρια μορφή!

Οι φίλοι σιγά σιγά μαζευτήκανε, και οι φίλοι των φίλων, τα πηγαδάκια ανοίγανε και αλλάζανε σύνθεση, με ποιόν να πρωτοκάτσεις, με ποιόν να πρωτομιλήσεις.... Η γλυκιά ατμόσφαιρα των ανθρώπων που μοιράζονται κάτι κοινό κι αγαπημένο...
;-)

Και τα όργανα περιμένουνε με υπομονή να κοκκινήσουν λίγο τα ποτήρια... Πρό-βα-τα-κομ-μά-τια, Δάσκαλε!!! ;-Ρ

Τα φώτα σιγά σιγά, μετά τις πρώτες νότες,...

.. από την Ελένη, τον Αντώνη και το Βασίλη, σβύνουν, και η μουσική και το τραγούδι, έχουν το λόγο, μαζί με το κρασί και τα γέλια της παρέας!

-Τώρα που θα γυρίζεις, χαιρέτα μου τον Πλάτανο!!
(κυριολεκτικά, όμως....)

Και το πρωί, μέσα στην παραδοσιακή πρωινή βρόχα (μπα? Σήμερα δεν είχε καμιά καταιγίδα το μαγαζί? Κανέναν σεισμό? Να ξαναχαρούνε και λίγο και τα πιτσιρίκια... ;-Ρ) στην διασταύρωση, το σουρεάλ θέαμα της ημερας: η Τσακιντζού, με το μαλλί-ζουρλί το τσιγάρο να κρέμεται στο στόμα, στα χέρια 2-3 κουταβάκια, και σακούλες πλαστικές από δω κι από κει, διασχίζει το δρόμο....

Κλικ......